Ҳамаи матолиб

Агар дар моҳи рамазон аҳволи худро ислоҳ кардан хоҳем пас бояд аз муҳосаба ва ҳисобукитоби нафс шуруъ намоем.

Вақтоки аз ҳалол худро боздошти ва рӯза гирифти, пас аз ҳаром ҳам худро нигоҳдор. Чигунае ки либосатро пок нигоҳ медори кушиш кун то рӯзаатро аз суханони бад, ғайбат, дуруғ ва ахлоқу рафтори бад, пок нигоҳдори.

Насиҳатҳои муфиду зебо барои ҷавонон дар моҳи мубораки рамазон, Ва инки рамазон бисёр фурсати муносибест барои ислоҳ ва тағйир дар ҳаёт, хусусан барои ҷавонон.

Худованд барои бандагонаш неъматҳои фаровоне ато намудааст. Ин неъматҳо ҳоҷат ба шукргузори доранд, Пас чигуна мо шукри Худоро дар муқобили неъматҳояш ба ҷой оварем? Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил инро баён намуда мегуяд: Яке аз беҳтарин роҳҳои шукри неъматҳо итоат ва анҷом додани фармонҳои Худованд аст.

Рамазон моҳи фурсатҳост, зеро Худованд дар ин моҳ барои бандагонаш фурсатҳоеро муяссар мекунад ки дар дигар моҳҳо нест, дар ин моҳ савоби ибодатҳо чанд баробар зиёд мешаванд ва шайтонҳо бо занҷирҳо баста мешаванд, то инки бандагони Худо аз ин моҳ барои касби ризо ва мағфирати Худованд баҳра баранд, пас ин моҳ моҳи амал ва ҷамъоварии савобу аҷр аст.

Аз ҷумлаи ибодатҳое, ки дар гармои сахт савобро дучанд ва зиёд мекунад, рӯза, ки дар он ташнагии тоқатфарсо дар гармои сахт аст, мебошад.

Ман чанд рӯз пас рӯзи таваллудам ҳаст, аммо намехоҳам ҷашни таваллуд бигирам, чунки ҷоиз нест, аммо агар дӯстонам ва хонаводаам ба ман табрик бигӯянд ё ҳадя бидиҳанд, оё ҷоиз аст?

Ду ибодати бузург аст, ки соҳибашро рӯзи қиёмат шафоъат мекунад, он ду ибодат: Қуръон хондан ва рӯза гирифтан аст.

Аҷру савоби ибодатҳо дар моҳи рамазон дучанд гардида, балки баъзеаш чанд баробар зиёд мешавад, савоби намози нафли баробари намози фарзи мегардад. Ва Паёмбари Худо (с) ин моҳро бо ибодат мегузаронд ва хусусан даҳ рӯзи охирашро.

Худованд ваъдаҳои зиёде барои бандагони муъминаш намудааст, ки аз ҷумлаи он ваъдаҳо мағфират ва омурзиши гуноҳон аст.

Ҳангоми таҳқиқи воқеаҳои таърихи Ислом ва баррасии аҳодиси Расули Худо (с) мутаваҷҷеҳи ривоёте мешавем, ки дар мавқеиятҳо ва зарфиятҳое вижае ва ба хотири баён, ё таъкид бар мавзуъоти хос пешкаш шудааст.

Худованд мефармояд: "Бигў нопоку пок баробар нест, агарчи бисёр будани нопокҳо туро ба шигифт андозад. Пас шумо эй соҳибхирадон аз Худо битарсед, то растагор шавед" (Моида, 100)

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар ин навор достонҳои имониро аз сураи Каҳф ва баъзе достонҳои дигарро аз Қуръони карим зикр намудааст. Аз ҷумла достони Асҳоби каҳф ва Ҳамсари Фиръавнро зикр намудааст.

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар ин навор дар мавзӯъи фазилатҳои ҳиҷоб суҳбат мекунад, ва аз ҷумлаи фазилатҳои ҳиҷоб тақво ва худотарси аст, ки онро бо истинод бар оёт ва аҳодиси набави баён намудааст.

Хоҳари муъмин! ҳиҷоб нишонаи имони туст, ва ҳиҷоби исломиро риъоят кардани хоҳари мусулмон далолат бар имону исломдории он хоҳари мусалмон мекунад, ва Худо накунад, ки ба сабаби беҳиҷоби имони худро аз даст диҳи.

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар ин навор дар мавзӯъи фазилатҳои ҳиҷоб суҳбат карда бо баъзе аз оятҳои Қуръон ва суханони Паёмбар баён мекунад, ки ҳаё аз ҷумлаи фазилатҳои ҳиҷоб аст ва зани мусалмон бояд ҳама вақт боҳаё бошад, Ва ҳар хоҳаре бихоҳад ҳаё ва иффати худро муҳофизат кунад, пас ҳиҷоби исломиро риоя кунад.

Суол: Оё суннат аст, ки моҳи Шаъбонро пурра рӯза бигирам?

Аз фазилатҳои ҳиҷоб он аст, ки сатру пушиш аст. Ҳиҷоб бадани занро аз чашми номаҳрамон мепушонад. Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар бораи ин фазилати ҳиҷоб бо зикр кардани аҳодиси набави ва сухани олимон, суханрони кардааст.

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар ин навор дар мавзӯъи мушобиҳатии мард бар зан ва зан бар мард, дар тарзи либоспӯши ва рафтор, суханрони кардааст. Ва дар зимни суханронияш ҳадисеро зикр кардааст, ки ингуна инсонҳоро Худо ва расулаш лаънат гуфтаанд.

Расули худо мефармояд: "Ҳар касе аз шумо кори зиштеро бибинад пас бояд онро ба дасташ тағйир диҳад..."