Prayer

Насиҳат барои касоне ки ба намоз аҳамият намедиҳанд ва онро тарк мекунанд.

Азбаски намоз дар байни дигар ибодатњо хусусият ва имтиёзњои муњиме дошт, Худованд онро бидуни восита ва миёнраве дар шаби Исроъ ва Меърољ мустаќиман расули Худоро мухотаб ќарор дода онро ба Ў ва умматаш фарз гардонид.

Бе шубҳа, намоз як ибодати решадор ва амиқе мебошад, ки дар ҳамаи адён буда ва шояд кам дине вуҷуд дошта бошад, ки намоз дар он ба гунае набошад. Худованд дар Қуръони карим ва паёмбараш Муҳаммад (с) дар аҳодиси худ ба намоз, ки як асли бо арзиш ва ибодати муҳим мебошад, таъкиди фаровон намуда, аз тарки он мусулмононро бисёр сахт барҳазар доштаанд. Намоз сутун ва пояи дини муқаддаси Ислом буда, калиди биҳишти ҷовидонӣ ба ҳисоб меравад ва аз ҷумлаи шоистатарин амалҳо дар даргоҳи илоҳӣ мебошад. Дар рӯзи ҷазо аввалин пурсиш аз намоз шурӯъ мешавад. Ислом вазифаи ҳар мусулмонро танҳо дар ин хулоса накардааст, ки дур аз ҷамоат ва муҳите, ки дар он зиндагӣ мекунад, ба танҳоӣ ба анҷоми намоз пардозад, балки ба таври ҷиддӣ ба гузоридани намози ҷамоат, ба вижа дар масҷидҳо фаро хондааст. Абдуллоҳ ибни Умар (р) ривоят мекунад, ки Паёмбари акрам (с) фармуданд: "савоби намозе, ки бо ҷамоат хонда мешавад, аз савоби намози танҳогузор бисту ҳафт маротиба зиёдтар мебошад".

Намоз аввалин фармони Худо аст. Намоз маросими махсусе барои парастиши Худо ва розу ниёз бо уст. Дар он лаҳза, одамӣ ба камол ва шукуҳи бениҳояти офаридгори ҷаҳон меандешад, саропо шефтаи он мешавад

Тавсифи Намози Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва саллам : Лавҳай тасвир шуда ба забони Тоҷикӣ , ки аз ҷониби Шайх доктор Ҳайсам Сарҳон омода шудааст, ки дар он мухтасари васфи намози Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва саллам аст, аз такбири таҳрима то салом , гӯё онро мебинӣ, бо расмҳой баёнгар.

Хутба: Хушксолӣ ва қаҳтӣ, нишонаи дурии мардум аз итоъати Аллоҳ аст ва низ нишонаи ошкорест, бар анҷоми муҳаррамоти Аллоҳи таъоло. Маъсият ва нофармонӣ аз Аллоҳи мутаъол бадиро ҷалб мекунад ва баракатро аз байн мебарад ва аз раҳмати Аллоҳ ба бандагонаш онаст, ки намози талаби боронро барои онҳо машруъ намудааст, ки ба сӯи Парвардигорашон боз мегарданд ва ба ӯ тавассул меҷӯянд, то хушсолӣ ва қаҳтиро аз эшон рафъ кунад ва борони раҳматашро бар бандагонаш нозил кунад.

Лозим аст, ки байни азон ва иқома фосила вуҷуд дошта бошад, ба андозае ки шахс битавонад худро барои намоз ва ҳузур дар он омода кунад.

Намози шаб ва хусусан намоз (таровеҳ) хондан дар моҳи рамазон бисёр аҷру савоби зиёд дорад, инчунин намози шаб аз сабабҳои бахшидани гуноҳони гузашта мебошад.

Маънои суннати муаккада ва суннати ротиба, фазилати адои он, мазаммат ва хатари тарки он, ҳукми тарки он ва фаҳми саҳеҳи ин ҳукм.

Мақолаи муфид дар бораи дуъои дастаҷамъӣ ва дуъоҳои баъди намоз, бо зикри ақволи аҳли илм ва фатвоҳояшон.

Намоз, он нури рушноидиҳандаи ақлҳо, ҳамрози худотарсон, роҳати хастагон, неъмати ба худо қарибшавандагон, биҳишт ва зиндон: Биҳишт, барои касоне, ки аҳли Худованд ҳастанд (яъне касоне, ки доимо ба зикри Худо машғуланд ва авомири Худоро ба ҷой оварда аз навоҳии Ӯ дури меҷӯянд) пас намоз дуркунандаи ғамҳо ва сабук кунандаи андуҳи онҳост. Зиндон барои касоне, ки дар ҳабси дури ва ҳирмон, ва асири гуноҳу исён мебошанд.

Касоне, ки рӯзаи моҳи Рамазонро бо имон ва қасди савоб бигиранд тамоми гуноҳони гузаштаи онҳо афв мешавад.

Доктор Муҳаммад Ал-Хашшоб (محمد الخشاب) устоди шуъбаи дастгоҳи гузориш ва ҷигари донишкадаи тибби донишгоҳи Зақозиқ (Миср) ба ин мавзӯъ ишора мекунад, ки бедор шудан барои намози бомдод, кори соати биологии баданро беҳ месозад ва дастгоҳҳои гуногуни ҷисмро водор месозад, ки ба беҳтарин ваҷҳ вазифаҳои худро анҷом диҳанд. Бар асоси пажӯҳишҳое, ки аз тарафи маркази пажӯҳишҳои миллии Қоҳира анҷом ёфтаанд, хондани намози бомдод дар вақти муқарарашудаи он, кори ҳуҷайраҳои баданро фаъол месозад ва онҳоро аз тақсимоти номарғуб нигаҳ медорад.

Дар ривоятҳо омадааст, ки Расули Худо (с) мардумро ба қиёми шабҳои моҳи Рамазон бо баёни аҷру савоби он ҳавасманд мегардонд, вале онҳоро ба таври ҳатмӣ ва муаккад ба он амр намекард. Аз ҷумла, он Ҳазрат (с) мегуфт: «Касе шабҳои моҳи Рамазонро аз рўи имон ва ба умеди аҷру савоб барпо дорад, тамоми гуноҳони (хурди) гузаштааш бахшида мешаванд».Саҳеҳи Бухорӣ, 37, 2008, 2009. Дар ин мақола нависанда дар бораи намози тарових ва чанд ракаат аст баён мекунад