Тарбияи нафс ва мавъизаҳо

Имон бузургтарин хислат, шарифтарин мартаба ва комилтарин дараҷа мебошад, ки ҳеҷ бартари ва подоше бидуни вуҷуди имон ва риояти ҳуқуқи он дода намешавад.

Тавҳид аввалин ва асоситарин шарти растагорӣ ва расидан ба камоли маънавӣ ҳаст. Тавҳид муҳимтарин мавзӯъи матраҳшуда дар ҳамаи китобҳои осмонӣ ва махсусан Қуръони Маҷид аст.

Вақте инсон дар мавриди худаш ва мардумоне, ки дар атрофи ӯ қарор доранд андеша менамояд, ин зоҳири ашё ва ончи ба назар дида мешавад, мебошад. Магар афроди андаке, ки Худованд онҳоро раҳм намудааст. Мардум дар баробари он мазоҳири дунё қариб, ки аз амалҳои қалбӣ ва захираҳои ниҳонии он дар ғафлат ва бехабарӣ қарор доранд. Ҳаёти худро сарфи ин ҷиҳати зоҳирӣ мекунанд ва аз ҷиҳати ботинии худ дар ғафлату бехабарӣ ба сар мебаранд.

Қалб фармонравоест, ки бар ҳамаи аъзо ва истеъдодҳои ҷисми ва маънавии инсон фармон меронад ва онҳоро ба хидмат гирифта ва нақши меҳвари ва марказиро дар миёни онҳо бар ӯҳда дорад.

Хулосаи китоб Воситаҳои муфид барои ҳаёти хушбахтона

Тавба чи маъно дорад ва тавбаи иснон бо кадом шартҳо қабул мешавад?

Бародару хоҳари азизам! ҳар яки мо дучори хатоҳо мешавем, ва ҳар яки мо эҳтиёҷи зиёде ба бахшишу мағфирати гуноҳоне дорем ки шабу руз аз дастамон сар мезанад, ва аз раҳмати Худованд бар мо ин аст, ки бароямон роҳҳо ва сабабҳои зиёде муҳаё сохтааст ки метавонем барои талаби бахшишу мағфират аз онҳо истифода барем.

Мақола дар бораи Бинои отифи ва нафсии кӯдак, мебошад, гирифташуда аз китоби "Тарбияи фарзандон"

Ҳадисҳои мухтасар дар бораи амалҳое ки сабаби бахшоиши гуноҳон мебошанд.

Мақола дар бораи Салоҳ ва парҳезгории волидайн ва таъсири он дар тарбияи фарзанд, гирифташуда аз китоби "Тарбияи фарзандон"

Сабр, дар шариъат маънои нигоҳ доштани нафс дар анҷом додани коре ё дури ҷустан аз коре барои ба даст овардани ризогии Аллоҳ таъолоро дорад.

Сабр дар шариъат маънои нигоҳ доштани нафс дар анҷом додани коре ё дури ҷустан аз коре барои ба даст овардани ризогии Аллоҳ таъолоро дорад.

Асли ин силсила-дарсҳо аз китоби «Усули даъват», таълифи доктор АбдулКарим Зайдон аст, ва дарси чаҳоруми ин силсила дар бораи тазкия ва амалҳои солеҳ аст.

Мақолаи мухтасар дар бораи таҳорати қалб ва аҳамияти он, бо зикри оятҳо ва аҳодису ақволи олимон, ки алоқаманд бар ин мавзӯъ ҳастанд.

Шарҳи мухтасари ҳадиси Расули Худо (с): "Нисбати ҳамдигар ҳасад маварзед, ва ба забон ҳамдигарро созиш макунед, ва кинаи ҳамдигарро ба дил нагиред".

Ғолибан ҳар инсоне, ки ба ҷидол машғул гашт – аз баракати илму дониш маҳрум хоҳад монд, Зеро аксари онҳое, ки ҷидол мекунанд танҳо сухани хешро нусрат доданӣ (исбот карданӣ) мешаванд, ва аз ин сабаб аз баракати илм маҳрум хоҳанд шуд…

Хаёл кун, ки аз умри ту ҳамаги як рӯз боқи монда бошад. Пас ту дар ин як рӯз чи кор хоҳи кард?

Агар дар моҳи рамазон аҳволи худро ислоҳ кардан хоҳем пас бояд аз муҳосаба ва ҳисобукитоби нафс шуруъ намоем.

Шарҳи мухтасари ҳадиси Умар (р.з): Амалҳо ба ният вобастаги доранд.

Шаби ғамангезе буд. Осмон абрӣ ва боди тунде мевазид. Хадиҷа дар ҳуҷраи ҳақиронае се фарзандашро дар оғӯш гирифта буд ва бо нигаронӣ ба сӯи осмон менигарист، зеро бим дошт пеш аз бозгашти ҳамсараш ба хона، тӯфон оғоз шавад. Ӯ саъй мекард، ки нигарониашро аз фарзандонаш пинҳон дорад. Дар ин ҳангом садои боз шудани дари хона шунида шуд. Бо шитоб бархост ва бо фарзандонаш гуфт: «бархезед ба истиқболи падаратон биравед».