Фатвои гуруҳе аз олимон дар бораи ҳаром будани пешвозгирии иди муҳаббат ва дӯстдори ё иди ошиқон ё иди қиддиса Валентин.

БАРОИ ЧИ СОЛИ НАВРО ҶАШН НАГИРЕМ?

ХУЛОСАИ КИТОБИ АҲКОМИ УЗҲИЯ (ҚУРБОНӢ) ВА ЗАБҲ

Асли пайдоиши идҳо, сарфи назар аз номҳои гуногун, ин яке аз шиорхои дин мебошад. Пас ин яке аз хусусиятҳое аст, киҳар миллат ва пайравони он аз якдигар фарқ мекунанд.

Силсила мақолаҳое дар бораи Ҳаҷи хонаи Худо, қисми даҳуми ин силсила иборат аст аз: - Таърифи қурбонӣ. - Ҳукми қурбонӣ. - Вақти қурбонӣ. - Басанда дар қурбонӣ. - Айбҳои қурбонӣ. - Тақсими қурбонӣ.

Вақти гирифтани рӯзаи шаш рӯзи шавол

Дар ин навор шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар мавзӯъи ҳикмат ва фалсафаи иди саиди фитр ва чигуна пешвозгирифтани он ва амалҳое, ки дар ин рӯз бояд анҷом дода шавад, суҳбат мекунад.

Дар ин навор шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар мавзӯъи идҳое, ки дар дини мубини Ислом мебошад суҳбат карда баён мекунад, ки мусалмонон фақат се ид доранд ва барои мусалмонон пешвозгирифтани ин се ид ҷоиз ва мубоҳ аст.

Аз мусибатҳо ва балоҳое, ки уммати мусулмон гирифтор шудааст ва ба сабаби он неъматҳои худоро аз даст додааст ва гирифтори мушкилиҳо шудааст, ташбеҳ ва монанди кардани мусулмонон бар насрониҳо, яҳудиҳо ва дигар мушрикону кофирон дар идҳо ва ҷашнҳояшон мебошад.

Ҳукми иштирок кардан дар идҳои кофирон, ва ёри додани онҳо дар идҳояшон.

Дар рӯзе аз рӯзҳои шукуфони Мадинаи набави ва дар субҳи рӯзи ид дар хонаи Паёмбар (с) ва хонаҳои гирду атрофаш дар пеши назари Паёмбар (с) дар чеҳраҳои мардум шодию сурур дида мешуд,

Ман чанд рӯз пас рӯзи таваллудам ҳаст, аммо намехоҳам ҷашни таваллуд бигирам, чунки ҷоиз нест, аммо агар дӯстонам ва хонаводаам ба ман табрик бигӯянд ё ҳадя бидиҳанд, оё ҷоиз аст?

Устод Абдуллоҳи Ҳайдарӣ дар ин навор дар бораи пайдоиши идҳои мусалмонон, ки он ҳам иди Қурбон ва Рамазон аст суҳбат мекунад, ва дар бораи қурбони кардан дар рӯзи иди Қурбонро баён мекунад.

Худовандро ҳамеша дар ҳоли эҳромбанди, талбиягўи, тавофу саъйи байни Сафо ва Марва ва дар вуқуфи дар Арафа ва Машъарулҳаром ва рамйи ҷамарот, умуман дар тамоми лаҳзаҳои дуову ниёиш ва тавбаву гиряамон ба азамату бузурги ёд хоҳем кард.

Одоби истиқболи иди рамазон, ва баъзе огоҳиҳо аз воқеъ шудан дар корҳои ношоям дар рӯзи ид, бо зикри идҳои исломӣ.

Аллоҳи мутаъол ибодоти боазаматеро дар поёни моҳи рамазон қарор дода, ки имони инсон бо онон афзоиш меёбад ва ибодоти моҳи рамазон бо он такмил мешавад ва неъматҳо бо он тамом мешавад ва ин ибодот закоти фитр аст ва намози ид.

Додани ҳадяву қабули он, (дар ғайри муносиботи динӣ) ва таҳният гуфтани аҳли китоб дар ғайри идҳо ва умури таъаббудӣ (муваффақият дар вазифа, соҳиби фарзанд шудан, чизи наверо харидан) ҷоиз аст. Пас далелҳое ки зикр хоҳанд шуд дар мавриди он аст, ки оё аҳли китобро дар ин иди муқаддасашон(соли нав ё кресмес) таҳният гӯем ё не?! Далелҳои оянда баёнкунандаи ҳукми ин мавзӯъ мебошад.

Падарҷон! Иди қурбон аҷаб иди зебое аст, дур аз писарбачаҳо бо духтаракон бози мекунем, доира мезанем ва овозхони мекунем. Падарҷон куртаи наву зебоямро пушида сарамро бо рӯймол мепушонам ва ҳамроҳи шумо намози идро мехонам. Падарҷон дар ин ид рӯймоли калон мепушам, ман акнун калон шудаам.

Чаҳор ҳазор сол қабл, шахсе дар сарзамини Ироқ, по ба арсаи вуҷуд ниҳод, ки барои абад дар тарихи башараят асари доимӣ аз худ ба ҷо гузошт. Дар замоне, ки вай чашм ба дунё гушуд, ҳама ҷоро ширк ва бутпарастӣ дар бар гирифта буд.

Калимаи мухтасаре дар бораи одоб ва аҳкоми рузи иди қурбон, мисли такбир гуфтан, ва намози идро адо намудан, ва қурбони кардан ва дигар одоби ин рузи муборак.