Family

Вақтеки хоҳарони азизи мо барои анҷом додани аъмоли нек ва кушиш дар итоати Худо ва фурсат донистани вақт дар ризогии Худо ҳарис ҳастанд баъзе аз онон нисбат ба баъзе аз аҳком дар мавриди дини Худо ва суннати Пайғамбараш худро ба ҷаҳолат мезананд. Ба муносибати даромадани моҳи шарифи рамазон, ки моҳи шитоб кардан ва сабқат гирифтан дар аъмоли нек аст хостем, ки ин рисоларо ки гушае аз китоби " Аснофу-н-нисо фи рамазон" аз шайх Муҳаммад Муснад аст таҳия кунем, то ин ки хоҳарони мусалмон аз ин фойдаҳо баҳраманд шаванд ва бо илму огоҳи дар итоати Худо кушиш кунанд. Ва намехоҳем чунонеки саҳобии ҷалил Абдуллоҳ ибни Масъуд фармуданд: "Ва бисёри касоне ҳастанд ки иродаи хайр доранд вале ба он даст намеёбанд" аз дастраси ба хайр маҳрум гардед.

Ба номи онки зебосту дӯстдори зебоӣ! Ҳиҷоб чист, аз куҷо ва кай пайдо шудааст? Оё дар динҳои пеш аз исломӣ, ҳиҷоб вуҷуд доштааст ё не? Ҷойгоҳи он дар он динҳо ва ҷомеаҳои ғайри исломӣ чигуна буда ва ҳаст? Ҷойгоҳ ва ҳукми ҳиҷоб дар ислом чист? Ин мавзӯоте ҳастанд, ки дар ин мақола ба онҳо мепардозем ва кӯшиш ба он мекунем, ки ҷанбаҳои норавшани ин мавзӯъро барои хонандаи нуктасанҷ равшан намоем.

Рўйи зан зебогии аслии ў ба ҳисоб меравад, зеро ҳама зебогии зан тақрибан дар рўяш намоён аст ва барои ҳамин ҳар касе хоҳад оиладор шавад, аввалин коре ки мекунад, хоҳиши дидани рўйи занро мекунад. Агар зан рўйи зебо дошта бошад, дигар чизҳои марбут ба занро аҳамият намедиҳанд. Яъне мешавад, ки ғолибан рўйи зан барои издивоҷ роли ҳалкунандаро бозад. Бо вуҷуди ин ки инсон бояд ҷонибҳои дигарро низ аҳамият диҳад, мисли диндории зан, ахлоқи неку рафтори хуб ва ғайра. Абрўвонро чидан ё кўтоҳ кардан дар ислом ҳаром аст. Таҳрими пайванди мўй ва холкўбӣ ва кушод кардани миёни дандонаҳо.

Хоҳари диндор: Нафсу хонаводаи хешро аз ширки зоҳириву ботини нигоҳ медорад. Хоҳари диндор: Ҳоҷати хешро танҳо аз Худо талаб карда танҳо назди Парвардигори хеш сар фуруд меорад. Хоҳари диндор: Хоҳари диндор аз ғайбату масхара ва таҳқири дигарон дури меҷуяд.

Шароб модари бадиҳо буда, инсонро аз тамоми сармояи иззат, шарофат, номи накӯ ва ифтихорот маҳрум месозад. Дар ҳар дину оин риояти панҷ чиз зарурӣ буда, мӯҳтарам шумурда шудааст: Дин, ақл, нафс, мол ва номус. Афроди майпараст бо васвасаҳо ва фиребҳои Шайтон ин панҷ чизро барбод дода, фақиру бенаво, беобрӯ ва масхараи кӯдакон мешаванд.

Хоҳари муъмин ва мусалмон! Занони сабур ва шуҷоъи меҳанамон! Ононе, ки бо имон ва фидокорӣ дар муқобили мушкилот истодаанд! Имруз душманони қасамхурдаи ислом сарсахтона мекушанд то чодари иффат ва иззати туро аз сарат бардоранд. Зеро онҳо аз ҳиҷоби ту метарсанд ва медонанд, то ҳиҷоби ту ҳаст наметавонанд барномаҳои шуми худро амалӣ созанд. Аммо ин душманон, ки монанди мор ҳар вақт пусти худро иваз мекунанд ором намешинанд.

Қаҳрамони ин бахши достон Абармардест, ки Абдуллоҳ ибни Ҳузофа ном дорад вай яке аз асҳоби босафои Ҳазрати Паёмбар (с) аст. Вай дар даврони ҷоҳилият яке аз афроди оддие буд, ки ба ҳеҷ ваҷҳ мавриди таваҷҷўҳи таърих қарор намегирифт. Вале дини зиндагисози Ислом ба вай чунон шахсият бахшид, ки таърих аз шахсияти вай ҳамеша бо бузурги ёд хоҳад кард, чунки вай бо ду тан аз императорони бузурги он вақт, Қайсар ва Кисро мулоқот намуда ва бо ҳар яке аз он ду достони шунидани дорад, ки ҷараёни онро барои хонандагон тақдим медорем.

Дар ин мақола дар бораи аҷру савобе ки Худованд ба мураббии духтарон ваъда додааст баён мекунад монанди ин ҳадис. Муҳаммад (с) фармуданд: «Ҳар касе аз уммати ман се духтар ё се хоҳарро дар тарбияи худ гирифта, ба онҳо некӣ бикунад, онҳо барои ӯ аз оташи дӯзах пардае мешаванд».