Ибодатҳо

Силсила мақолаҳое дар бораи Ҳаҷи хонаи Худо, қисми панҷуми ин силсила иборат аст аз: - Таърифи нусук. - Нияти нусук. - Анвоъи нусук. - Фарқ миёни нусукҳои сегона. - Таърифи талбия. - Ҳукми талбия. - Вақти талбия ва мавзеъҳои он.

Силсила мақолаҳое дар бораи Ҳаҷи хонаи Худо, қисм чаҳоруми ин силсила иборат аст аз: - Таърифи эҳром. - Мустаҳабботи эҳром - Мамнуъоти эҳром

Силсила мақолаҳое дар бораи Ҳаҷи хонаи Худо, қисм сеюми ин силсила иборат аст аз: - Таърифи миқот. - Анвоъи миқотҳо. - Миқотҳои маконӣ: Зулҳулайфа, Ал-ҷуҳфа, Яламлам, Қарнулманозил ва Зоту ирқ. - Миқотҳои замонӣ

Силсила мақолаҳое дар бораи Ҳаҷи хонаи Худо, қисм дуюми ин силсила иборат аст аз: - Таърифи Ҳаҷ. - Ҳукми Ҳаҷ ва фазилати он. - Шартҳои Ҳаҷ. - Таърифи Умра. - Ҳукми Умра ва фазилати он

Силсила мақолаҳое дар бораи Ҳаҷи хонаи Худо, қисм якуми ин силсила иборат аст аз: - Маккаи Мукаррама аз нигоҳи таърих ва воқеъият. - Фазалати Макаи Мукаррама. - Аҳкоми хоси Маккаи Мукаррама ва Ҳарами шариф. - Каъбаи мушаррафа ва фазилати Каъба. - Машоири Ҳаҷ

Мақола дар мавзӯъи cавоби нафақаву бахшиш бар зану фарзандон аст, гирифташуда аз китоби "Тарбияи фарзандон"

Рӯза гирифтани се рӯз аз рӯзҳои ҳар моҳ аз ҷумлаи суннатҳои Паёмбар (с) аст, ки амалкунандаи бар ин суннат соҳиби аҷру савоби зиёде мегардад.

Лозим аст, ки байни азон ва иқома фосила вуҷуд дошта бошад, ба андозае ки шахс битавонад худро барои намоз ва ҳузур дар он омода кунад.

Оё маънои рӯза гирифтан ин тарки хурок, шароб ва шаҳавот аз баромадани офтоб то ғуруби офтоб аст? Агар маънои рӯза ин мебуд, рӯза гирифтан барои бандагони Худо хеле осон мебуд.

Садақа додан дар роҳи Худо яке аз бузургтарин аъмоле аст, ки бандаро ба Парвардигораш наздик месозад.

Намози шаб ва хусусан намоз (таровеҳ) хондан дар моҳи рамазон бисёр аҷру савоби зиёд дорад, инчунин намози шаб аз сабабҳои бахшидани гуноҳони гузашта мебошад.

Маънои суннати муаккада ва суннати ротиба, фазилати адои он, мазаммат ва хатари тарки он, ҳукми тарки он ва фаҳми саҳеҳи ин ҳукм.

Мақолаи муфид дар бораи дуъои дастаҷамъӣ ва дуъоҳои баъди намоз, бо зикри ақволи аҳли илм ва фатвоҳояшон.

Муаллифи ин мақола мавзуъҳои хело муҳимро дар масалаи таяммум зикр мекунад аз ҷумла: • Дар ҳолатҳои зерин ба ҷои вузў ва ғусл таяммум карда мешавад. • Тариқаи таяммум кардан. • Аҳкоми таяммум. • Фарзҳои таяммум. • Суннатҳои таяммум. • Шартҳои дуруст гардидани таяммум. • Шиканандаҳои таяммум. • Тафсили порае аз масоили таяммум. Ва дигар масалаҳое, ки барои ҳар як мусалмон зарур аст, дар ин мақола бо як шарҳи муфассал баён карда шудааст.

Ҳайз хунест, ки аз раҳми (бачадони) занҳои болиғ дар вақтҳои муайян мебарояд. Камтарин муддати ҳайз се шабонарўз ва дарозтарини он даҳ шабонарўз аст. Занони ҳайзбинанда ба се даста тақсим мешаванд: 1. Мубтадиа. 2. Мўътода. ва 3. Мустаҳоза. Нифос хунест, ки пас аз таваллуд шудани тифл аз раҳми (бачадон) модар хориҷ мешавад. Занони нифосбинанда низ ба мубтадиа (навнифосбин) ва мўътода (одатдошта) тақсим мешаванд. Дар ин мақола низ аз корҳое, ки барои зан дар аснои ҳайзу нифос мамнўъ ва ҳаром аст. Ва корҳое, ки барои занон дар аснои ҳайзу нифос мубоҳ (ҷоиз) мебошанд тавзеҳ дода шудааст.

Ҳаргоҳ мусалмон азми сафар ба ҳаҷ ё умра кард барои ӯ мустаҳаб аст, ки хонавода ва дустонашро ба тақвои Илоҳи, яъне амал ба авомир ва иҷтиноб аз навоҳии Ӯ таъоло тавсия кунад.

Рӯзадор касе аст, ки тамоми аъзоҳои ӯ рӯза мегирад, забонаш аз дуруғ, суханҳои фаҳшо, туҳмату ғайбат ва ғайраҳо.

Аз ҷумлаи ибодатҳое, ки дар гармои сахт савобро дучанд ва зиёд мекунад, рӯза, ки дар он ташнагии тоқатфарсо дар гармои сахт аст, мебошад.

Намоз, он нури рушноидиҳандаи ақлҳо, ҳамрози худотарсон, роҳати хастагон, неъмати ба худо қарибшавандагон, биҳишт ва зиндон: Биҳишт, барои касоне, ки аҳли Худованд ҳастанд (яъне касоне, ки доимо ба зикри Худо машғуланд ва авомири Худоро ба ҷой оварда аз навоҳии Ӯ дури меҷӯянд) пас намоз дуркунандаи ғамҳо ва сабук кунандаи андуҳи онҳост. Зиндон барои касоне, ки дар ҳабси дури ва ҳирмон, ва асири гуноҳу исён мебошанд.

Ҳадаф аз офариниши инсон дар партави оёти илоҳӣ ва раҳнамудҳои Паёмбар (с), чизе ҷӯз ибодату бандагии Худо нест. Ибодате, ки ҳамаи абъоди зиндагии инсонро фаро гирад ва ниҳоятан ӯро ба ҳаддӣ аълои такомули рӯҳонӣ ва маънавӣ бирасонад.