Фазилатҳои ахлоқ

Аз Паёмбари Худо (с) омӯхтам, ки табассум дар рӯи бародарам садақа аст. Аз Паёмбари Худо (с) омӯхтам, ки роҳи зудтар шифо ёфтан садақа аст.

Дини ислом дар воқеъ сарчашмаи рухсат ва осонгири аст, Ва осонгири яке аз ҳадафҳои он ба шумор меравад, инчунин осони ва тасомуҳ дар ҳама аҳкоми дини Ислом, дар усулу фуруъ ва ақидаву ахлоқ ва ғайра, дида мешавад.

Оё медонед падару модар киро мегуянд? Падару модар яъне сабаби пайдоиши инсон, барои ин ду шахс, бо баландтарин мартабаи эҳсону неки бояд рафтор кард. Некиву эҳсон бо падар, ба хотири он ки у ба сабаби фарзандаш тамоми машақатҳоро аз сар гузаронид то ки уро ба воя расонд, ва некиву эҳсон ба модар, ба хотир он ки у фарзандашро бо машақати зиёд ба дунё оварда ва тамоми раҳмату шафқаташро ба у бахшидааст.

Даъват ба хушгуфтори сухани нек ва рафтори нек бо мардум, ва оятҳое аз Қурони карим ки дар ин мавзуъ ворид шудааст.

Нависандаи ин мақола дар бораи ахлоқи ҳамида дар дини мубини ислом суҳбат мекунад, ва чанде аз оятҳо ва ҳадисҳоеро зикр мекунад ки мусалмонҳоро амр ба ахлоқи ҳамида мекунанд.

Ин мақола дар бораи эҳтироми падару модар мебошад, ва нависанда чанд ояту ҳадисҳоеро зикр мекунад, ки далолат бар баҷо овардани эҳтироми падару модар ва донистани ҳақу ҳуқуқи онҳо мекунад.

Мақола дар бораи Алоқаманд сохтани кӯдак ба некӣ кардан бар падару модар, мебошад, гирифташуда аз китоби "Тарбияи фарзандон"

Мақола дар бораи Бинои ахлоқии кӯдак, хулқу хӯи садоқат ва ростӣ, мебошад, гирифташуда аз китоби "Тарбияи фарзандон"

Худованд мефармояд: “Эй касоне, ки имон овардаед аз Худо битарсед ва ҳамроҳи ростгуён бошед”.

Мақола дар бораи Раҳнамоиҳои набавӣ барои шахси нозо, Ва азоби касе, ки аз фарзанд ё волидайнаш канорагирӣ кунад, мебошад, гирифташуда аз китоби "Тарбияи фарзандон"

Мақолаи мухтасар дар бораи шарму ҳаё дар Ислом

Дини ислом динест, ки ҳамеша мардумро ба эҳтиром ва кумак байни ҳамсоягон даъват мекунад.

Агар шарму ҳаё надошта боши ки туро аз муҳаррамот манъ намояд, ҳарчи мехоҳи анҷом бидеҳ.

Мусалмони бо имон дар гуфтору рафтораш ҳамеша бо бандагони Аллоҳ таъоло ростгӯ ва амин мебошад.

Соҳиби мақола як маҷмуъа қоидаҳо ва одоби муфид дар бораи ихтилоф ва баҳсу мунозира-ро зикр намудааст.Ва суханони худро бо зикри далелҳо аз Китобу Суннат ва гузаштагони солеҳи Ислом тақвият додааст.

Расули Худо (с) фармуданд: Аз бузургтарин гуноҳон ин аст, ки шахс падару модари худро лаънат кунад.

Ғайбат дар луғат пушти сари касе бадгӯӣ кардан ва айби ӯро гуфтан аст. Ва он аз ҷумлаи ахлоқи бад ба шумор меравад, оёт ва аҳодиси зиёде дар ҳаром мамнуъ буданаш ворид шудааст.

Дили софу солим, суханҳо ва амалҳо бо оёт ва аҳодиси воридшуда дар ин мавзуъ, ва сабабҳои воқеъ шудан дар бадбини ва ҳиқду ҳасад, ва чигуна аз ин сифатҳои бад эмин мондан.

Дини Ислом ба унвони бузургтарин дини ахлоқ аст, ки тамоми ҳолоти мусулмононро аз бузургу кӯчак дар назар мегирад ва ба тамоми ҷанбаҳои фардӣ ва иҷтимоӣ эҳтимом меварзад. Расули Акрам (саллоҳу алайҳи ва саллам) мефармоянд: "Ҳамоно ман мабъус шудам, то тамомкунандаи беҳтарин ахлоқро бошам". (Имом Аҳмад).

Аввал: Таърихи пайдоиши иди занон Аз ҷумлаи идҳое ки аксари мардуми ҷаҳон барои пешвоз гирифтанаш эҳтимоми хосе медиҳанд (Рузи модарон ё ин ки иди модарон) мебошад, бо вуҷуди он ки дар рузи пешвоз гирифтанаш миёни мардуми ҷаҳон ихтилоф аст, магар ин ки дар пешвоз гирифтанаш бо шакли ом иттифоқ аст..... Чуноне, ки дар боло зикр кардем ин ид ҳеч робитае ба дин яъне ба Қурон ва ба суннати Паёмбари ислом надорад, балки чуноне ки маълум шуд ин ид аксаран аз ҷиҳати мардуми ғарб баъди роҳпаймоиҳову эътирозҳо ба расмият шинохтаву пайдо шудааст, ва дур аз ҳамаи ашколи таъолим ва тарбияи динии муҷтамаъи исломи мебошад.