Бе шубҳа, намоз як ибодати решадор ва амиқе мебошад, ки дар ҳамаи адён буда ва шояд кам дине вуҷуд дошта бошад, ки намоз дар он ба гунае набошад. Худованд дар Қуръони карим ва паёмбараш Муҳаммад (с) дар аҳодиси худ ба намоз, ки як асли бо арзиш ва ибодати муҳим мебошад, таъкиди фаровон намуда, аз тарки он мусулмононро бисёр сахт барҳазар доштаанд. Намоз сутун ва пояи дини муқаддаси Ислом буда, калиди биҳишти ҷовидонӣ ба ҳисоб меравад ва аз ҷумлаи шоистатарин амалҳо дар даргоҳи илоҳӣ мебошад. Дар рӯзи ҷазо аввалин пурсиш аз намоз шурӯъ мешавад. Ислом вазифаи ҳар мусулмонро танҳо дар ин хулоса накардааст, ки дур аз ҷамоат ва муҳите, ки дар он зиндагӣ мекунад, ба танҳоӣ ба анҷоми намоз пардозад, балки ба таври ҷиддӣ ба гузоридани намози ҷамоат, ба вижа дар масҷидҳо фаро хондааст. Абдуллоҳ ибни Умар (р) ривоят мекунад, ки Паёмбари акрам (с) фармуданд: "савоби намозе, ки бо ҷамоат хонда мешавад, аз савоби намози танҳогузор бисту ҳафт маротиба зиёдтар мебошад".

Бародарон ва хоҳарони гироми неъматҳое, ки худованд дар ин дунё барои бандагонаш дода аст хеле зиёду бе ҳисобанд, чуноне, ки худованди бузург мефармояд: {وآتاكم من كل ما سألتموه وإن تعدوا نعمة الله لا تحصوها إن الإنسان لظلومٌ كفار} [إبراهيم: 34]. Тарҷума: Ва аз ҳарчи хостаед ба шумо дода аст, ва агар бихоҳед неъматҳои худоро бишуморед) азбас ки зиёданд(наметонед онҳоро бишуморед воқеан инсон ситамгар ва носипос аст. Ва бузургтарин неъмате, ки худованд дар ин дунё барои бандагони мусалмонаш дода аст ин неъмати эмон ва ҳидоят барои ҳақ аст, ки агар худованд ба фазли худ бандагони мусалмонашро ҳидоят намекард ҳеҷ вақт ҳидоят намеёфтанд… . Ва инчунин аз бузургтарин неъматҳое, ки худованд дар ин дунё, ки барои каме аз бандогонаш насиб мегардонад ин (неъмати илм) аст.

Халифаҳои Пайғамбар саллаллоҳу алайҳи ва саллам шогирдони мадрасаи нубувват ва баъди Пайғамбар саллаллоҳу алайҳи ва саллам ва дигар пайғамбарон бузургтарин ва беҳтарин бандагони Аллоҳ таоло мебошанд. Ҳамчуноне Пайғамбар саллаллоҳу алайҳи ва саллам пешвои пайғамбарон ва имоми ҷаҳониён дониста мешавад, саҳобагонаш пешвои саҳобагони дигар пайғамбарон ва баъди пайғамбарон бузургтарин фарзандони Одам дониста мешаванд.

Даъват ба хушгуфтори сухани нек ва рафтори нек бо мардум, ва оятҳое аз Қурони карим ки дар ин мавзуъ ворид шудааст.

Дар ин китоб муаллиф фазоили Мадинаи Мунаввараро бо истинод бар аҳодиси набави зикр кардааст.

Рӯзаи рамазон поя ва рукни чаҳоруми ислом аст ва бар ҳамаи касоне, ки шароити лозимро дошта бошанд фарзу воҷиб аст.

Намоз аввалин фармони Худо аст. Намоз маросими махсусе барои парастиши Худо ва розу ниёз бо уст. Дар он лаҳза, одамӣ ба камол ва шукуҳи бениҳояти офаридгори ҷаҳон меандешад, саропо шефтаи он мешавад

Нависандаи ин мақола дар бораи қабр, азобҳои он ва чигуна аз ин азобҳо наҷот ёфтанро баён мекунад, инчунин исбот мекунад ки қабр насиҳат диҳандай хомуш ба ҳисоб меравад

Нависандаи ин мақола дар бораи ахлоқи ҳамида дар дини мубини ислом суҳбат мекунад, ва чанде аз оятҳо ва ҳадисҳоеро зикр мекунад ки мусалмонҳоро амр ба ахлоқи ҳамида мекунанд.

Ин мақола дар бораи эҳтироми падару модар мебошад, ва нависанда чанд ояту ҳадисҳоеро зикр мекунад, ки далолат бар баҷо овардани эҳтироми падару модар ва донистани ҳақу ҳуқуқи онҳо мекунад.