Мақолаҳо

Бародарони мусалмон! чи тавре, ки Худованд баъзе ҷойҳоро бар баъзе дигар фазилату бартари бахшидааст, инчунин баъзе вақтҳоро бар вақтҳои дигар авлавияту бартари додааст, ки дар ин амр ҳикмати бузург аст. Фазилати замон танҳо ба моҳи Рамазон, даҳаи Зилҳиҷҷа, Рӯзи Арафа, рӯзи ҷумъа ва рӯзҳои ид маҳдуд намешавад, балки дар ин моҳи Муҳаррам як рӯзи бузурге ҳаст, ки он рӯзи Ошуро номида мешавад.

Насиҳати ман ба ҷавонони мусалмон инаст, ки талош намоянд улуми динӣ ва шариатро аз уламои муътамад ва мутмаъине дарёфт кунанд, ки «илм»у «тақво» ва «эътидол» дар онҳо бо ҳам ҷамъ шуда ва ҳеҷ гуна фосилае байнашон вуҷуд надошта бошад.

Худовандро ҳамеша дар ҳоли эҳромбанди, талбиягўи, тавофу саъйи байни Сафо ва Марва ва дар вуқуфи дар Арафа ва Машъарулҳаром ва рамйи ҷамарот, умуман дар тамоми лаҳзаҳои дуову ниёиш ва тавбаву гиряамон ба азамату бузурги ёд хоҳем кард.

Ҳадаф аз офариниши инсон дар партави оёти илоҳӣ ва раҳнамудҳои Паёмбар (с), чизе ҷӯз ибодату бандагии Худо нест. Ибодате, ки ҳамаи абъоди зиндагии инсонро фаро гирад ва ниҳоятан ӯро ба ҳаддӣ аълои такомули рӯҳонӣ ва маънавӣ бирасонад.

Амалҳои шоистае, ки аз анҷом додани онҳо аз ҳама бештар Худованд хушнуд мегардад, амалҳое мебошанд, ки дар даҳ рузи аввали моҳи Зулҳиҷҷа иҷро мегарданд, ва ин даҳ руз дар назди Худованд бисёр пурфазилат мебошанд.

Худованд инсонро аз байни дигар махлуқоташ ҷудо намуда, дар замин халифа гардонидааст ва барои ў тамоми оламро мусаххар сохтааст ва ўро имкониёти зиёди ақлони ва ҷисмони додааст. Ўро ба неки ва бади мубтало намудааст ва ўро амру наҳй намудааст ва барояш ваъдаю ваъид кардааст.

Китоби Худо роҳи тақвои Худованд ва муҳаббати Ўст. Китобе, ки ба дурусттарин роҳ ҳидоят мекунад, Насиҳатгаре, ки хиёнат намекунад, роҳнамое, ки гумроҳ намекунад, сухангўе, ки дурўғ намегўяд. Ҳар ки бо ин китоб лаҳзае нишинад, бо зиёдати ва ками бармехезад, зиёдати дар ҳидоят ва ками дар кўри… Дониста бошед, ки он шафоъатгар ва сухангўю ростгўст. Ҳар киро рўзи қиёмат Қуръон шафеъ шавад, шафоъат карда мешавад.

Яке аз беҳтарин неъматҳои Худованд барои фарзандони Одам он аст, ки барои онҳо хона ва манзили истиқомат додааст, ки дар он истиқомату истироҳат намоянд, аз гармою сармо ба он паноҳ баранд, аз чашмҳо пинҳон шаванд, молу дороиашонро дар он нигоҳ доранд, аз душман ба он паноҳ баранд ва дигар манофеъ.

Одоби истиқболи иди рамазон, ва баъзе огоҳиҳо аз воқеъ шудан дар корҳои ношоям дар рӯзи ид, бо зикри идҳои исломӣ.

Насиҳатҳои гуҳарборе барои рӯзадорон хусусан касоне ки дар бист рӯзи гузашта дар ибодат кутоҳи кардаанд, пас ин даҳ рӯзи боқимондаро аз даст надиҳанд, зеро дар ин даҳ рӯз ибодатҳое аст, ки дар дигар ҳолатҳо вуҷуд надорад мисли шаби қадр, эътикоф, садақа ва дигар фазилатҳо.

Ҳукми касоне ки дар рамазон рӯзаро намегиранд, шартҳои рӯза, муфсидоти рӯза ва баъзе фоидаҳои он, мавзуъҳое ҳастанд, ки ин мақола дар бар гирифтааст.

Рӯза гирифтани моҳи мубораки рамазон яке аз аркони ислом аст, ки Худованд барои бандагонаш фарз гардонидааст ва ҳар ки фарз будани онро инкор кунад кофир мешавад, зеро ӯ Худо ва Расул ва оммаи мусалмононро такзиб намудааст.

Баъзе роҳнамоиҳои ва насиҳатҳои муҳиме, ки барои рӯзадорон зарур аст, дар ин мақола пешкаши хонандагон гардида аст. Китоби: Хулосату ал-Калом фи аҳком ас-Сиём

Дар дини мубини ислом чанд навъе аз рӯза ҳаст: Рӯзаи фарзӣ Рӯзаи воҷиб Рӯзаҳои нафли Рӯзаҳои макруҳ Рӯзаҳои ҳаром.

Имом Шамсиддин Муҳаммад писари Аҳмад писари Усмони Заҳабӣ, яке муҳаддисин ва таърихнигори шаҳир ба шумор меравад. Вай дар Димишқ ва Мисру Искандария ҳадис шунид ва илм омӯхт.

Он гоҳ ки пурсида шавад! Аввал касе, ки дарвозаҳои Биҳишт бар вай кушода хоҳад шуд ва вориди Биҳишт мешавад чи касе аст? Бегумон било даранг ҳама посух хоҳад дод: Сарвари аввалин ва охирин ва саиди анбиё ва мурсалин Муҳаммади Мустафо (с). Аммо суоле, ки пеш меояд ин аст, ки охирин мусофири Биҳишт кист?

Баъзе ибодатҳое аст, ки осону муяссар аст ва вақти зиёдро ҳам намегирад, дар баробари ин аҷру савоби зиёд ҳам дорад, инчунин марбут ба вақт ё макони муъаян нест, вале аксари мардум дар мавриди ингуна ибодатҳо саҳлангори мекунанд.

Инсон то ҳангоме ки руҳ дар бадан дорад, дар асоси ҳамон тақдире ки барояш навишта шудааст зиндаги хоҳад кард, ҳамон зиндагие ки холи аз мусибатҳо нест, ва бисёр кам меафтад ки холи аз ҳаводиси аҷибу ғариб бошад.

Оиша (р.з) мегӯяд, ки дар Бани Ашҳал се нафар буданд, ки касе аз онҳо дар фазлу бузургӣ бартарӣ надошт. Эшон; Саъд писари Маъоз, Усайд писари Ҳузайр ва Ибод писари Башар (р.з) буданд.

Чӣ бисёранд касоне ки аз амалҳои фоҳиша ва зулму ситам дуранд, вале забонашон олудаи туҳмат ба номусу обурӯи мурдагону зиндагон аст, ва ин барояшон ҳеҷ аҳамияте надорад.