Фазоили аъмол ва тоъатҳо ва ончики ба он робита дорад

Ин як узви хурде аст дар бадани инсон, ки шояд соҳибашро бар баландтарин дараҷаи ҷаннат дохил кунад, ва шояд соҳибашро дар пасттарин дараҷаҳои дузах дохил кунад.

Агар дар моҳи рамазон аҳволи худро ислоҳ кардан хоҳем пас бояд аз муҳосаба ва ҳисобукитоби нафс шуруъ намоем.

Вақтоки аз ҳалол худро боздошти ва рӯза гирифти, пас аз ҳаром ҳам худро нигоҳдор. Чигунае ки либосатро пок нигоҳ медори кушиш кун то рӯзаатро аз суханони бад, ғайбат, дуруғ ва ахлоқу рафтори бад, пок нигоҳдори.

Ин маҷмуъае аз оёт ва аҳодиси гуҳарбор, ки дар бораи зикри Худованд ва фазилати зикри Худованд ва фоидаҳои он ворид шудааст, барои хонанда гирдовари шудааст.

Дар ин ҳадис баъзе аз сабабҳои дохил шудани ҷаннат, ва фазлу бузургии калимаи шаҳодат баён шудааст.

Соҳиби мақола мегуяд: Мехоҳам бо шумо дар бораи ду хислати бад ва ду одати носазо сӯҳбат намоям, ки кам инсоне дида мешавад, ки аз он раҳои ёбад ва ҳама онро ночиз мешуморанд, вале дар назди Худованд он ду басо бузург аст.

Ғайбат дар луғат пушти сари касе бадгӯӣ кардан ва айби ӯро гуфтан аст. Ва он аз ҷумлаи ахлоқи бад ба шумор меравад, оёт ва аҳодиси зиёде дар ҳаром мамнуъ буданаш ворид шудааст.

Ҳикояти кутоҳе, ки байни Абубакр ва Умар (р.з) воқеъ шуд ва чигуна Расули Худо (с) аз Абубакр (р.з) дифоъ кард, бо шарҳи мутасари ҳадисе ки ин ҳикояро ривоят кардааст.

Расулуллоҳ (с) фармуданд: «Шумо барои ман аз худатон шаш чизро замонат (гарав) диҳед, ман барои шумо Ҷаннатро замонат медиҳам.

Тарҷумаи сураи Ар-Раҳмон бо зикри сабаби нузул, номгузори ва баъзе фазилатҳои он, Аз Алӣ (р) омадааст, ки мегўяд: «Ҳар чизе арӯсе дорад ва арӯси Қуръон «Ар-раҳмон» аст».

Аз Амирул муъминин Абу Ҳафс Умар ибни Хаттоб (р) ривоят шуда, ки гуфт: Расулуллоҳ (с)-ро шунидам, ки мегуфт: Ҳамоно амалҳо ба ниятҳо вобаста мебошанд

Китоби Худо роҳи тақвои Худованд ва муҳаббати Ўст. Китобе, ки ба дурусттарин роҳ ҳидоят мекунад, Насиҳатгаре, ки хиёнат намекунад, роҳнамое, ки гумроҳ намекунад, сухангўе, ки дурўғ намегўяд. Ҳар ки бо ин китоб лаҳзае нишинад, бо зиёдати ва ками бармехезад, зиёдати дар ҳидоят ва ками дар кўри… Дониста бошед, ки он шафоъатгар ва сухангўю ростгўст. Ҳар киро рўзи қиёмат Қуръон шафеъ шавад, шафоъат карда мешавад.

Баъзе ибодатҳое аст, ки осону муяссар аст ва вақти зиёдро ҳам намегирад, дар баробари ин аҷру савоби зиёд ҳам дорад, инчунин марбут ба вақт ё макони муъаян нест, вале аксари мардум дар мавриди ингуна ибодатҳо саҳлангори мекунанд.

Чӣ бисёранд касоне ки аз амалҳои фоҳиша ва зулму ситам дуранд, вале забонашон олудаи туҳмат ба номусу обурӯи мурдагону зиндагон аст, ва ин барояшон ҳеҷ аҳамияте надорад.

Худованд барои бандагонаш роҳҳоеро муяссар кардааст, то инки барои худ аҷру савоб ҷамъовари намоянд, пас инсон бояд аз ин роҳҳо истифода барад.

Расули Худо (с) фармуданд: " Оё Намехоҳед шуморо аз чизе огоҳ намоям, ки тавассути он хатоҳои шумо маҳв гашта дараҷоти шумо боло равад? Гуфтанд: Бале, эй Расули Худо. Фармуданд: Таҳорат намудан бо ҳама сахтиҳо, бисёр қадам задан ба тарафи масҷидҳо, ва баъди анҷоми намоз, намози дигарро интизор шудан, ин аст рибот, ин аст рибот, ин аст рибот".

Ахлоқи иҷтимоӣ зомини истеҳкоми ҷомеа 1. Парҳез аз шоеапардозӣ ва суханчинӣ 2. Миёни мусалмонон сулҳ барқарор намоед 3. Ухуввату бародарӣ 4. Парҳез аз масхара кардан ва айбҷӯии дигарон 5. Худдорӣ аз бадгумонӣ 6. Хештандорӣ аз таҷассус 7. Ғайбат гушти ҳаром аст! 8. Худбартарбинӣ ва нажодпарастӣ

Ҳаҷ рукне аз аркони Ислом ва ибодате аз ибодатҳои бузурге аст,ки дилҳо ба у муштоқанд ва нафсҳо ба зиёрати ин макони тоҳиру муқаддас барои таҳқиқи сухани худованд... Ҳамасола аз шарқу ғарб, ҷанубу шимол мардум гуруҳ гуруҳ ба ин макони муқаддасу пок меоянд, бо орзуи ин ки мисли аз нав аз шиками модар таваллуд шудаанд(пок аз гуноҳ) ба ватанҳои худ баргарданд.

Инҳо чанд суханони муфиде ҳастанд барои касоне ки мехоҳанд дар ҳолу зиндагии худ тағйрот бидароранд, то ки парвардигори хешро хушнуд созанд, ҷамъовари намудам. Аз Худованд умед дорам ки хонанда аз ин суханҳо истифода барад.

Моҳи шарифи Рамазон бо Қуръон иртиботи хоссе дорад, чунки Қуръон дар ин моҳ нозил шудааст, чуноне ки Худованд мефармояд: "Моҳи Рамазон, ки дар он Қуръони нозил шудааст" (Бақара 185).