Фазоили аъмол ва тоъатҳо ва ончики ба он робита дорад

Баъзе дуъоҳои ихтиёр карда шуда бо забони тоҷики.

Рӯза беҳтарин ва бузургтарин ибодате аст, ки нафсҳои моро барои холисона амал карданамон тарбия мекунад.

Ёрони пайғамбар шахсони бузург ва паҳнкунандаи дини мубини Ислом мебошанд, ки онҳо дар фаҳмиши дин ва татбиқаш қадру манзилати хоссе доштанд.

Ихлос амри боаҳамиятест ва тарки он хатаре бас бузург аст, зеро Аллоҳи мутаъол амали солеҳро қабул намекунад, магар ин, ки аз рӯйи ихлос ва барои ризояти Аллоҳи мутаъол бошад.

Аз Паёмбари Худо (с) омӯхтам, ки табассум дар рӯи бародарам садақа аст. Аз Паёмбари Худо (с) омӯхтам, ки роҳи зудтар шифо ёфтан садақа аст.

Муаллифи ин мақола маҷмуае аз оятҳо ва ҳадисҳое ки далолат бар адолат ва фазлу бузургии саҳобагони Расули Худо мекунад, ҷамъовари намуда, бар онҳо шарҳ ва баёни мухтасаре илова намудааст.

Азбаски намоз дар байни дигар ибодатњо хусусият ва имтиёзњои муњиме дошт, Худованд онро бидуни восита ва миёнраве дар шаби Исроъ ва Меърољ мустаќиман расули Худоро мухотаб ќарор дода онро ба Ў ва умматаш фарз гардонид.

Даъват ба суи имон ва амали нек аз ҷумлаи муҳимтарин вазифаҳои Анбиё буд.

Масҷид ибодатгоҳи мусалмонон аст, ки рафтан ба сӯи он барои баҷо овардани ибодати Аллоҳ таъоло савоб ва фазилати бузурге дорад.

Дини ислом дар воқеъ сарчашмаи рухсат ва осонгири аст, Ва осонгири яке аз ҳадафҳои он ба шумор меравад, инчунин осони ва тасомуҳ дар ҳама аҳкоми дини Ислом, дар усулу фуруъ ва ақидаву ахлоқ ва ғайра, дида мешавад.

Дуъо неъмати бузурге ҳаст ки Худованд онро барои мо арзони доштааст, ва аз мо хостааст ки уро анҷом бидиҳем ва ваъда додааст ки онро аз мо бипазирад. Дуъо ҷойгоҳи баланде дар дин дорад, ҳеҷ неъмате нест, ки магар бо сабаби дуъо наомада бошад, ва ҳеҷ балое нест ки бо сабаби дуъо дур нашуда бошад, чунки дуъо далолат бар ягонапарасти ва ягона шинохтани Худованд мекунад.

Оё медонед падару модар киро мегуянд? Падару модар яъне сабаби пайдоиши инсон, барои ин ду шахс, бо баландтарин мартабаи эҳсону неки бояд рафтор кард. Некиву эҳсон бо падар, ба хотири он ки у ба сабаби фарзандаш тамоми машақатҳоро аз сар гузаронид то ки уро ба воя расонд, ва некиву эҳсон ба модар, ба хотир он ки у фарзандашро бо машақати зиёд ба дунё оварда ва тамоми раҳмату шафқаташро ба у бахшидааст.

Бародарону хоҳарон, ва падарону модарони азизу гироми! Инҳо баъзе саволҳое ҳастанд ки ҷавобҳояшонро бароятон аз саҳеҳтарин ҳадисҳои паёмбар (Дуову дуруд бар у бод) ҷамъовари кардам ва фикр намекунам ки амали кардани ҷавоби онҳо бароятон мушкил бошад, пас ҳарки хушбахтии дунё ва охиратро бихоҳад дар паи амали намудани ин ҷавобҳо бояд кушиш намояд.

Тамоми махлуқот ба Худованд мўҳтоҷанд ва ба он чӣ Ў дорад, ниёз доранд. Аммо Ў аз махлуқот бениёз аст. Худованд дуоро бар бандагонаш воҷиб гардонида ва фармуда аст: “Парвардигори шумо фармуда аст: Маро бихонед то (дуои) шуморо бипазирам! Касоне, ки аз ибодати ман такаббур меварзанд, ба зуддӣ бо зиллат вориди дузах мешаванд” Ғофир 60.

Даъват ба хушгуфтори сухани нек ва рафтори нек бо мардум, ва оятҳое аз Қурони карим ки дар ин мавзуъ ворид шудааст.

Намоз аввалин фармони Худо аст. Намоз маросими махсусе барои парастиши Худо ва розу ниёз бо уст. Дар он лаҳза, одамӣ ба камол ва шукуҳи бениҳояти офаридгори ҷаҳон меандешад, саропо шефтаи он мешавад

Нависандаи ин мақола дар бораи ахлоқи ҳамида дар дини мубини ислом суҳбат мекунад, ва чанде аз оятҳо ва ҳадисҳоеро зикр мекунад ки мусалмонҳоро амр ба ахлоқи ҳамида мекунанд.

Ин мақола дар бораи эҳтироми падару модар мебошад, ва нависанда чанд ояту ҳадисҳоеро зикр мекунад, ки далолат бар баҷо овардани эҳтироми падару модар ва донистани ҳақу ҳуқуқи онҳо мекунад.

Мақола дар бораи Алоқаманд сохтани кӯдак ба некӣ кардан бар падару модар, мебошад, гирифташуда аз китоби "Тарбияи фарзандон"

Мақола дар бораи Бинои ахлоқии кӯдак, хулқу хӯи садоқат ва ростӣ, мебошад, гирифташуда аз китоби "Тарбияи фарзандон"