Шуниданиҳо

Ин навор дар бораи зулм ва золимин ва чигуна амалҳо аз ҷумлаи зулм аст, мебошад. Ва аз ҷумлаи золимон шахсе аст, ки аз фармонҳои Худованд сарпечи мекунад.

Ин навор дар атрофи ҷаннат ва сифатҳои он ва инчунин дар бораи васфи азоби рӯзи қиёмат ва дӯзах суҳбат мекунад.

Ин навор дар атрофи марҳалаҳои халқи инсон, ва инки инсони заъиф аз чи чиз халқ шудааст, ва тафовут ва дигаргуниҳое, ки дар байни инсонҳо вуҷуд дорад, суханрони мекунад..

Ин навор дар атрофи даҳшати зилзилаи рӯзи қиёмат аст.

Ин навор дар атрофи амалҳои неку бади инсон суҳбат карда баён мекунад, ки Худованди муттаъол малоикаҳои хоссе халқ кардааст ва онҳоро мукаллаф кардааст, ки бо бандагонаш бошанд ва тамоми амалҳои неку бади онҳоро нависанд, Тамоми амалҳо навишта мешаванд агар чи монанди заррае бошанд. Ва ин амалҳо дар рӯзи қиёмат ба соҳибаш нишон дода мешавад ва дар асоси он ба ҷаннат ва ё дӯзах равона карда мешавад.

Суханрони дар баёни баъзе аз ахлоқҳои исломӣ мисли адлу инсоф ва баргардонидани ҳақҳои дигарон бар соҳибонаш.

Ин навор дар бораи ҳукми бо дасти чап таом хурдану нушиданро бо далелҳо баён мекунад.

Дар ин навор ривоятҳо ва қиссаҳое аз тақво, парҳезгори ва шаҳодати Ҳазрати Умар ибни Хаттоб (р) зикр шудааст.

Ин навор дар бораи се амал ва ё хислате суҳбат мекунад, ки дар ҳадис ворид шудаанд ва онҳо барои инсон ҳалокунанда ҳастанд.

Ин навор шарҳи ҳадиси зане аст, ки аз Паёмбар (с) талаби дуъо кард, то инки вақти маризияш либосҳояшро пора накунад ва авраташ намоён нашавад.

Ин навор дар мавзӯъи кибр ва мутакаббирон суҳбат карда, азоб ва заҷре, ки мутакаббиронро интизор аст, баён мекунад. Ва дар идомаи суҳбат намунае аз аҳволи солеҳонро зикр мекунад.

Ин навор дар мавриди ҳаҷҷи хонаи Худрованд ва ширкат кардани ҷавонон дар ин маросими муҳими исломӣ мебошад.

Ин навор чанде аз шахсиятҳо ва бузургоне, ки қалбҳояшон солим ва ҳамеша дар ёду зикри Худованд буданд, ёдовари мешавад. Аз ҷумлаи он шахсиятҳо намунави саҳобагон ва пешвоёни дини мубини Ислом мебошанд.

Васфи ҷаннат дар Қуръон ва суханони Паёмбар (дуову дуруд бар ӯ бод) бисёр таъсири аҷиб ва бузурге бар саҳобагон мегузошт, ки рафтору кирдорашонро тағйир дода лаҳзае ҳам аз тоъату ибодати Худованд ғофил намемонданд.

Ҳар шахсе думболи оромиш ва ё роҳат бошад бояд ба ибодати Парвардигор бархезад, зеро Худованд ва Паёмбараш дар оятҳо ва ҳадисҳои зиёде баён кардаанд, ки оромиши дилҳо ва нафсҳо дар итоати Худованд аст.

Васфи дӯзах дар Қуръон ва суханони Паёмбар бисёр тасири аҷибе ва бузурге бар нафсҳои саҳобагон мегузошт, ки рафтору кирдори саҳобагонро тағйир медод. Ва онҳо аз тоату ибодати Худованд лаҳзае ғофил намешуданд.

Навор дар бораи ислом овардани Абубакри Сиддиқ (Худованд аз Ӯ рози бод) ва фазилатҳои он ҳазрат.

Навори мухтасар дар мавзӯъи тақво ва фоидаҳои он ва чигуна инсон тақводор шуда метавонад.

Ин навор дар атрофи шахсоне, ки бо даъвати Абубакри Сиддиқ дар садри ислом мусалмон шудаанд суҳбат мекунад, ва аз ҷумлаи онон халифаи севуми мусулмонон Усмон писари Аффон –Худованд аз онҳо рози бод- мебошад.

Навор дар бораи чигуна бунёд кардани оилаи солим суҳбат карда, намунаҳое аз ҳаёти Паёмбар (с) дар ин мавзӯъро баён мекунад.