Фиқҳ

Ҳаргоҳ мусалмон азми сафар ба ҳаҷ ё умра кард барои ӯ мустаҳаб аст, ки хонавода ва дустонашро ба тақвои Илоҳи, яъне амал ба авомир ва иҷтиноб аз навоҳии Ӯ таъоло тавсия кунад.

Он чизе ки мардум вақти гиряи кудакон мегуянд, хоҳ шӯхи бошад ё барои тарсонидани кудак, кудакро гуяд, ки туро чизе медиҳам ё ӯро аз чизе тарсонад, ҳаром ва дар дуруғгуи дохил аст.

Рӯзадор касе аст, ки тамоми аъзоҳои ӯ рӯза мегирад, забонаш аз дуруғ, суханҳои фаҳшо, туҳмату ғайбат ва ғайраҳо.

Насиҳатҳои муфиду зебо барои ҷавонон дар моҳи мубораки рамазон, Ва инки рамазон бисёр фурсати муносибест барои ислоҳ ва тағйир дар ҳаёт, хусусан барои ҷавонон.

Аз ҷумлаи ибодатҳое, ки дар гармои сахт савобро дучанд ва зиёд мекунад, рӯза, ки дар он ташнагии тоқатфарсо дар гармои сахт аст, мебошад.

Эй мусалмонон! Мардум ҳама паи ҳаёти осуда мегарданд ва онҳо саодату бахтро ҷустуҷў мекунанд, то дар фазои ором ва хотирҷамъи зиндаги намуда, аз ҳама гуна нооромию ғам дур бошанд, хусусан дар оилаи худ.

Худованд инсонро ақлу каромат додааст ва барояш имтиёзе додааст, ки дар дигар махлуқот дида намешавад. Пас бояд аз ин неъмати илоҳи ҳифозат намояд ва онро бо истеъмоли масткунандаҳо ва мухадирот заъифу нобуд насозад.

Намоз, он нури рушноидиҳандаи ақлҳо, ҳамрози худотарсон, роҳати хастагон, неъмати ба худо қарибшавандагон, биҳишт ва зиндон: Биҳишт, барои касоне, ки аҳли Худованд ҳастанд (яъне касоне, ки доимо ба зикри Худо машғуланд ва авомири Худоро ба ҷой оварда аз навоҳии Ӯ дури меҷӯянд) пас намоз дуркунандаи ғамҳо ва сабук кунандаи андуҳи онҳост. Зиндон барои касоне, ки дар ҳабси дури ва ҳирмон, ва асири гуноҳу исён мебошанд.

Ин мақола чанд мавзӯъро дар бар гирифтааст: 1-Фарқ байни ҷавонон ва калонсолон дар таъсир расонидан бар ҷомеъаи исломи. 2- Масулияти падарон нисбати фарзандон. 3- Мушкилоте ки ҷавонон ба он рубару мешаванд. 4- Роҳҳои ҳалли мушкилоти ҷавонон.

Ҳиҷобам барои он аст, то ҷаҳониён бидонанд, ки ман иффати худро ҳифз намуда, аз гуфтаҳои Холиқи худ пайравӣ дорам.

Ҳадаф аз бунёди оила дар дини мубораки Ислом нафси худро аз ҳаром пок намудан ва насли хуб ба дунё овардан мебошад.

Насиҳати ман ба ҷавонони мусалмон инаст, ки талош намоянд улуми динӣ ва шариатро аз уламои муътамад ва мутмаъине дарёфт кунанд, ки «илм»у «тақво» ва «эътидол» дар онҳо бо ҳам ҷамъ шуда ва ҳеҷ гуна фосилае байнашон вуҷуд надошта бошад.

Ҳадаф аз офариниши инсон дар партави оёти илоҳӣ ва раҳнамудҳои Паёмбар (с), чизе ҷӯз ибодату бандагии Худо нест. Ибодате, ки ҳамаи абъоди зиндагии инсонро фаро гирад ва ниҳоятан ӯро ба ҳаддӣ аълои такомули рӯҳонӣ ва маънавӣ бирасонад.

Амалҳои шоистае, ки аз анҷом додани онҳо аз ҳама бештар Худованд хушнуд мегардад, амалҳое мебошанд, ки дар даҳ рузи аввали моҳи Зулҳиҷҷа иҷро мегарданд, ва ин даҳ руз дар назди Худованд бисёр пурфазилат мебошанд.

Яке аз беҳтарин неъматҳои Худованд барои фарзандони Одам он аст, ки барои онҳо хона ва манзили истиқомат додааст, ки дар он истиқомату истироҳат намоянд, аз гармою сармо ба он паноҳ баранд, аз чашмҳо пинҳон шаванд, молу дороиашонро дар он нигоҳ доранд, аз душман ба он паноҳ баранд ва дигар манофеъ.

Ҳукми касоне ки дар рамазон рӯзаро намегиранд, шартҳои рӯза, муфсидоти рӯза ва баъзе фоидаҳои он, мавзуъҳое ҳастанд, ки ин мақола дар бар гирифтааст.

Рӯза гирифтани моҳи мубораки рамазон яке аз аркони ислом аст, ки Худованд барои бандагонаш фарз гардонидааст ва ҳар ки фарз будани онро инкор кунад кофир мешавад, зеро ӯ Худо ва Расул ва оммаи мусалмононро такзиб намудааст.

Баъзе роҳнамоиҳои ва насиҳатҳои муҳиме, ки барои рӯзадорон зарур аст, дар ин мақола пешкаши хонандагон гардида аст. Китоби: Хулосату ал-Калом фи аҳком ас-Сиём

Дар дини мубини ислом чанд навъе аз рӯза ҳаст: Рӯзаи фарзӣ Рӯзаи воҷиб Рӯзаҳои нафли Рӯзаҳои макруҳ Рӯзаҳои ҳаром.

Инсон то ҳангоме ки руҳ дар бадан дорад, дар асоси ҳамон тақдире ки барояш навишта шудааст зиндаги хоҳад кард, ҳамон зиндагие ки холи аз мусибатҳо нест, ва бисёр кам меафтад ки холи аз ҳаводиси аҷибу ғариб бошад.